Dag Chloé, Dag Superlach, Dag lieve meid, Dag Kampioene,
Ik herinner me nog goed de eerste keer dat ik je zag. Je was ongeveer 10 jaar oud, Alix 12 jaar en jullie deden met een klein groepje kinderen mee aan de Top-Rock-challenge for kids. Toen al zo enthousiast, vol leven en passie voor het klimmen..
Vanaf toen zijn onze wegen elkaar dikwijls gekruist, voornamelijk tijdens competities. In het begin was je wat verlegen, maar ja, ik ben dan ook een pak ouder. Ik weet niet meer hoe het gekomen is, maar in Munchen heb ik je echt wel beter leren kennnen. Gezellig babbelend en giechelend op het grote bed achteraan in de caravan. Na Munchen wist je het zeker, je wou je toeleggen op boulderen. Want dat was speelser, je vond dat leuker, maar je had internationeel altijd lead geklommen, (bij de jeugd is er nu eenmaal niets anders),… Je had een beetje bang het je ouders te vertellen, want je talent in het lead was zo duidelijk na al die ontelbare titels. Je ouders reageerden eerst wat terughoudend, maar lieten je toch je gang gaan. Want een keuze die je toen al zo bewust maakte, je volgde je hart, je intuïtie, want ook ik heb eerst nog geprobeerd het uit je hoofd te halen en je te overtuigen dat je lead niet zomaar moest laten vallen. Dat heb je natuurlijk ook nooit helemaal gedaan, er volgden ook nog fantastische resultaten in het lead klimmen en in combiné, maar in de bouldercompetitie had je je hart helemaal verloren.
Je ging er voor en dit seizoen behaalde je internationaal eindelijk die prachtige resultaten die je oh zo hard verdiende. Ik had je graag de wereldbeker zien winnen, ik wou he nog een berichtje sturen toen het net niet gelukt was. Ik wou je vragen of je jezelf erg had bezeerd tijdens die val in Munchen, maar het is er niet van gekomen. Nu heb ik spijt dat ik die mail niet verstuurde… We hadden niet meer zo veel contact, ik sag je nog maar zelden, maar je hebt een plaats in mijn hart. Ik volgde je parcours en liet af en toe iets weten. Ik zou nog zo graag eens samen met jou een wedstrijd klimmen, gewoon omdat het altijd zo gezellig was. Er was geen competitie (je was trouwens toch te sterk) alleen maar wederzijdse aanmoedigingen !
Soms was je precies mijn kleine zusje, dat ik nooit heb gehad.
Samen ravotten als opwarming voor een finale, gezellig wat zitten, soms begrepen we elkaar niet, mijn Frans was niet altijd verstaanbaar en je Nederlands was ook wat moeilijker en dan begon je wat te giechelen.
Leuke momenten, die ik zal koesteren voor de rest van mijn leven. Een podium zonder je zal nooit meer hetzelfde zijn, die eerste plaats blijft voor u, want daar hoor jij, op die eerste plaats, bovenop het podium !
Chloé, ik ga je missen ! Op een dag komen we elkaar terug tegen, ergens daarboven en kletsen we weer wat bij.